Kijken of zien?

Vanmorgen zag ik een IJsvogel. Zomaar, langs het water vloog hij voor me op. Prachtig in dat glanzende blauw en oranje. 
Ik kijk elke morgen naar ze uit maar ik zie ze niet dagelijks.
Ik probeerde een foto te maken maar de vogel was gevlogen en hoe goed ik ook keek, ik zag hem niet meer.  Jammer! 

Wat de gek ervoor geeft?

Handwerken is weer "in". Er wordt wat afgebreid en afgehaakt.  Zelf weer je kleding, accessoires en cadeautjes maken mag ineens weer en wordt door een steeds grotere groep mensen zelfs gewaardeerd. 

De grote retailers spelen er prima op in. Begon Zeeman een tijd geleden de Muts-have campagne, de Wibra, Action, Lidl en Aldi volgden op de voet. Garens tegen dumpprijzen, soms voor een redelijke kwaliteit. Nooit betrouwbaar in hun leveringen dus wil je garens scoren moet je bijna dagelijks bij deze retailers voor de deur liggen.

Facebook kent inmiddels tientallen haak- en breigroepen sommigen met een heuse specialisatie: "De Southbayshawl en andere Sjaalpatronen", "Mochila look-a-like", "Tapestry", "Dutch crochet, a granny a day" om er maar eens een paar te noemen.
En vergis je niet, sommige van deze groepen hebben tienduizenden leden. 
Al die tienduizenden, vrijwel allemaal vrouwen, zijn zeer productief. Nadat ze voor zichzelf, hun kinderen eventueel aanwezige kleinkinderen, vrienden en vriendinnen mutsen, knuffels en omslagdoeken hebben gemaakt bedenken ze zich nog een mogelijkheid: verkopen! 

Maar....hoeveel vraag je dan? Vaak zitten er tientallen zo niet honderden werkuren in zo'n project. En het grootste probleem: als leek zie je dat er niet aan af. Die leek koopt bij de H&M en bij de Primark soortgelijke mutsen, sjaals, poncho's voor een habbekrats. 
Oeverloze discussies heeft dit tot gevolg op de FB-groepen en het gaat er soms bitchy aan toe. 

En dan is er nog een probleem: de kwaliteit. Dan bedoel ik zowel de kwaliteit van de gebruikte materialen als de kwaliteit van het werk. Ik zie prachtige stukken maar ook  zo veel broddelwerk voorbij komen, dat ik persoonlijk nog niet gratis zou willen hebben al was het gemaakt van het allerduurste materiaal. 

Zou ik bijna nog het puntje "smaak" vergeten. Wat ik mooi vind vindt mijn buurvrouw lelijk. Ik heb er dan automatisch meer voor over dan mijn buuf. 

Kortom, hier komen we met zijn allen nooit uit. Het is als het verschil tussen confectie en haute couture, een Fiat Panda en een Audi A8S, een kroketje uit de muur of een kreeft in een sterrenrestaurant.  De een koopt graag op de markt, de ander op de P.C.Hooftstraat. Wat mij betreft is het "wat de gek ervoor geeft". Maar.......dat kan ik natuurlijk wel beïnvloeden door wat trucjes. Goed materiaal, strak ontwerp, foutloze uitvoering, mooie foto, chique verpakking, een "by MJ with love"-label maken het meer tot een beleving. Uiteindelijk is het natuurlijk gewoon marketing. Een flesje La Vie est Belle van Lancome kost ook maar een eurootje of 10-15 van productie tot in Paris XL. Daar geeft deze gek toch wel vier keer zoveel aan uit en......met heel veel plezier.

Niet alle garen is wol.......of het nu gebreid is of gebreejen....

Ken je dat? Dat je je soms kunt ergeren aan van die kleine dingen? Die dingen die voor een ander er helemaal niet toe doen maar bij jou elke keer je haren recht op doen staan? 
Ik heb een paar van die eigenaardigheden.

Als kind groeide ik op in een gezin waar alles draaide om de handwerk- en handenarbeidgroothandel waar mijn ouders werkte. Ik heb het haken en breien met de paplepel ingegeven gekregen. 
Al jong ging ik met mijn vader mee op inkoop in heel Europa. Ik leerde snel en wist dus al gauw mooi van niet mooi te onderscheiden, goedkoop van duur en echt van onecht. 
We gingen geen wol kopen, we gingen garens kopen. En stoffen en andere dingen maar dat doet er hier niet toe. 
Wol heet alleen wol als het van een schaap komt; Alpaca als het van een alpaca komt, Angora als het van een angorakonijn komt, mohair als het van een mohairschaap komt en dat is dan wel automatisch weer wol. 
Katoen groeit aan een plant en zijde wordt door rupsen gemaakt. 
Acryl, nylon, polyester zijn dus GEEN wol! Deze zijn allemaal door mensen met machines gemaakt. Daardoor zijn ze niet minder, ze hebben allemaal hun eigenschappen maar het is geen wol. 

Wanneer ik dus op een van mijn haakcommunities lees: ik heb zulke mooie wol gekocht bij de Wibra, Zeeman, Action krijg ik meteen de neiging dat te verbeteren: "je hebt mooi GAREN gekocht". Net zoals vroeger, wanneer in onze zaak een willekeurige klant uit Breda binnenliep en trots tegen ons zei, in plat Bredaas: "Kik eens wah ik heb gebreejen!"

Klaar! met die tassen........nu weer even wat anders.

De afgelopen weken heb ik hard gewerkt aan een aantal #mochila look-a-like tassen.

Geïnspireerd door de tassen die vrouwen van de Wayuu-indianen uit Colombia maken. 

De basis is steeds hetzelfde: een cirkel haken tot de gewenste diameter, dan niet meer meerderen, dan gaat de zijkant vanzelf omhoog. Je kunt borduurpatronen, breipatronen, kralenweefpatronen enz gebruiken als telpatroon voor de zijkant. Leve Pinterest! http://www.pinterest.com/mariejosehelle/tapestry-crochet/

De techniek is op zich niet lastig maar omdat het indruist tegen 30 jaar routinematig haken moet je er wel handigheid in krijgen. Eigenlijk bestaat de hele tas alleen uit vasten. Je haakt in spiraal dus de ene toer loopt in de andere over. Je steekt alleen in in de achterste lus van de toer ervoor. Als je dat niet doet zul je zien dat je patroon "omvalt". Voor rechtshandige betekent dat dat je patroon naar rechts omvalt en voor linkshandigen naar links. 

Het is een vorm van tapestry haken. De kleuren die je gebruikt lopen allemaal mee. Je haakt dus als het ware met een kleur om de andere kleuren heen. Lastig, want als je te los haakt zie je de meeloopdraden zitten. Wanneer je te vast haakt krijg je gaten. 

Het is de kunst een platte bodem te haken (wat echt niet meevalt) en een zijkant die min of meer vanzelf rechtop blijft staan. 

Terwijl je dus én op je meeloopdraden moet letten én op de achterste lus heb ik ook nog de techniek van "yarn under"gebruikt......de draad dus bij elke omslag onder de naald i.p.v er over....

De turquoise tas is wel achterste lus gehaakt maar niet yarn under. Bovendien heb ik die gehaakt met haaknaald 3,5. Je ziet dat de tas niet stevig genoeg is. 

Bij de rode hartjes tas heb ik bovengenoemde technieken gebruikt op haaknaald 3. Deze blijft wel rechtop staan en ziet er ook een stuk steviger uit. De laatste zwart/bruine tas is gehaakt op 2,5 mm. Hier zie je ook geen meeloopdraden lopen, terwijl de kleuren zeer contrasterend zijn. 

Ook zo'n tas maken? Sluit je dan aan bij de Facebook groep Mochila Look-a-like:   https://www.facebook.com/groups/822859157734086/?fref=ts

Daar vind je alle informatie en basispatronen in de bestanden. Bovendien kun je daar mee doen aan een CAL. Veel plezier! 

Charley is mijn andere grote hobby. Charley is een Engelse Setter, ze is geboren in juni 2013 in Friesland. Sinds wij Charley hebben ziet mijn leven er heel anders uit. Het is mijn taak haar elke morgen en avond uit te laten. Elke ochtend, zo rond half acht gaan we samen op pad meestal in Warnsveld. De wereld ziet er 's morgens heel anders uit.........mooi he? ( Charley heeft haar eigen FB-pagina, https://www.facebook.com/Hellehond)

https://www.facebook.com/Hellehond

Mijn nieuwe verslaving: Mochila "look-alike"tassen maken. Origineel worden deze tassen gemaakt door de vrouwen van de Wayuu Indianden in Colombia. Elke tas is anders maar ze zijn allemaal gehaakt. De blauwe was mijn eerste en heeft nog al wat schoonheidsfoutjes. De rode wordt voor mijn buurvrouw en ziet er technisch gesproken al een stuk beter uit. Ze zijn gehaakt in een speciale tapestry techniek van gemerceriseerde katoen.

https://plus.google.com/communities/112938903124711032924