Kijken of zien?

Vanmorgen zag ik een IJsvogel. Zomaar, langs het water vloog hij voor me op. Prachtig in dat glanzende blauw en oranje. 
Ik kijk elke morgen naar ze uit maar ik zie ze niet dagelijks.
Ik probeerde een foto te maken maar de vogel was gevlogen en hoe goed ik ook keek, ik zag hem niet meer.  Jammer! 

Wat de gek ervoor geeft?

Handwerken is weer "in". Er wordt wat afgebreid en afgehaakt.  Zelf weer je kleding, accessoires en cadeautjes maken mag ineens weer en wordt door een steeds grotere groep mensen zelfs gewaardeerd. 

De grote retailers spelen er prima op in. Begon Zeeman een tijd geleden de Muts-have campagne, de Wibra, Action, Lidl en Aldi volgden op de voet. Garens tegen dumpprijzen, soms voor een redelijke kwaliteit. Nooit betrouwbaar in hun leveringen dus wil je garens scoren moet je bijna dagelijks bij deze retailers voor de deur liggen.

Facebook kent inmiddels tientallen haak- en breigroepen sommigen met een heuse specialisatie: "De Southbayshawl en andere Sjaalpatronen", "Mochila look-a-like", "Tapestry", "Dutch crochet, a granny a day" om er maar eens een paar te noemen.
En vergis je niet, sommige van deze groepen hebben tienduizenden leden. 
Al die tienduizenden, vrijwel allemaal vrouwen, zijn zeer productief. Nadat ze voor zichzelf, hun kinderen eventueel aanwezige kleinkinderen, vrienden en vriendinnen mutsen, knuffels en omslagdoeken hebben gemaakt bedenken ze zich nog een mogelijkheid: verkopen! 

Maar....hoeveel vraag je dan? Vaak zitten er tientallen zo niet honderden werkuren in zo'n project. En het grootste probleem: als leek zie je dat er niet aan af. Die leek koopt bij de H&M en bij de Primark soortgelijke mutsen, sjaals, poncho's voor een habbekrats. 
Oeverloze discussies heeft dit tot gevolg op de FB-groepen en het gaat er soms bitchy aan toe. 

En dan is er nog een probleem: de kwaliteit. Dan bedoel ik zowel de kwaliteit van de gebruikte materialen als de kwaliteit van het werk. Ik zie prachtige stukken maar ook  zo veel broddelwerk voorbij komen, dat ik persoonlijk nog niet gratis zou willen hebben al was het gemaakt van het allerduurste materiaal. 

Zou ik bijna nog het puntje "smaak" vergeten. Wat ik mooi vind vindt mijn buurvrouw lelijk. Ik heb er dan automatisch meer voor over dan mijn buuf. 

Kortom, hier komen we met zijn allen nooit uit. Het is als het verschil tussen confectie en haute couture, een Fiat Panda en een Audi A8S, een kroketje uit de muur of een kreeft in een sterrenrestaurant.  De een koopt graag op de markt, de ander op de P.C.Hooftstraat. Wat mij betreft is het "wat de gek ervoor geeft". Maar.......dat kan ik natuurlijk wel beïnvloeden door wat trucjes. Goed materiaal, strak ontwerp, foutloze uitvoering, mooie foto, chique verpakking, een "by MJ with love"-label maken het meer tot een beleving. Uiteindelijk is het natuurlijk gewoon marketing. Een flesje La Vie est Belle van Lancome kost ook maar een eurootje of 10-15 van productie tot in Paris XL. Daar geeft deze gek toch wel vier keer zoveel aan uit en......met heel veel plezier.